บทท่องจำ ภาคเรียนที่ 1

บทท่องจำ

เรื่อง นิราศนรินทร์

อยุธยายศล่มแล้ว ลอยสวรรค์ ลงฤา

สิงหาสน์ปรางค์รัตน์บรร เจิดหล้า

บุญเพรงพระหากสรรค์ ศาสน์รุ่ง เรืองแฮ

บังอบายเบิกฟ้า ฝึกฟื้นใจเมือง

เรืองเรืองไตรรัตน์พ้น พันแสง

รินรสพระธรรมแสดง ค่ำเช้า

เจดีย์ระดะแซง เสียดยอด

ยลยิ่งแสงแก้วเก้า แก่นหล้าหลากสวรรค์

โฉมควรจักฝากฟ้า ฤาดิน ดีฤา

เกรงเทพไท้ธรณินทร์ ลอบกล้ำ

ฝากลมเลื่อนโฉมบิน บนเล่า นะแม่

ลมจะชายชักช้ำ ชอกเนื้อเรียมสงวน

จากมามาลิ่วล้ำ ลำบาง

บางยี่เรือราพลาง พี่พร้อง

เรือแผงช่วยพานาง เมียงม่าน มานา

บางบ่รับคำคล้อง คล่าวน้ำตาคลอ

เอียงอกเทออกอ้าง อวดองค์ อรเอย

เมรุชุบสมุทรดินลง เลขแต้ม

อากาศจักจารผจง จารึก พอฤา

โฉมแม่หยาดฟ้าแย้ม อยู่ร้อนฤาเห็น

บทท่องจำ

เรื่อง นมัสการมาตาปิตุคุณ

ข้าขอนบชนกคุณ ชนนีเป็นเค้ามูล

ผู้กอบนุกูลพูล ผดุงจวบเจริญวัย

ฟูมฟักทะนุถนอม บ บำราศนิราไกล

แสนยากเท่าไรๆ บ คิดยากลำบากกาย

ตรากทนระคนทุกข์ ถนอมเลี้ยง ฤ รู้วาย

ปกป้องซึ่งอันตราย จนได้รอดเป็นกายา

เปรียบหนักชนกคุณ ชนนีคือภูผา

ใหญ่พื้นพสุนธรา ก็ บ เทียบ บ เทียมทัน

เหลือที่จะแทนทด จะสนองคุณานันต์

แท้บูชไนยอัน อุดมเลิศประเสริฐคุณ

เรื่อง นมัสการอาจริยคุณ

อนึ่งข้าคำนับน้อม ต่อพระครูผู้การุญ

โอบเอื้อและเจือจุน อนุสาสน์ทุกสิ่งสรรพ์

ยัง บ ทราบก็ได้ทราบ ทั้งบุญบาปทุกสิ่งอัน

ชี้แจงและแบ่งปัน ขยายอัตถ์ให้ชัดเจน

จิตมากด้วยเมตตา และกรุณา บ เอียงเอน

เหมือนท่านมาแกล้งเกณฑ์ ให้ฉลาดและแหลมคม

ขจัดเขลาบรรเทาโม- หะจิตมืดที่งุนงม

กังขา ณ อารมณ์ ก็สว่างกระจ่างใจ

คุณส่วนนี้ควรนับ ถือว่าเลิศ ณ แดนไตร

ควรนึกและตรึกใน จิตน้อมนิยมชม